Vier dagen primitief leven in het binnenland...

Vandaag was de dag waar we allemaal al heel lang naar uitkeken. Toen ik s’ochtends mijn ogen opendeed werd ik gelijk met een heel vrolijk gevoel wakker. Toen ik mijn slaapkamer deur opendeed straalde de blijheid waarschijnlijk ook van mijn gezicht af omdat de andere meiden gelijk zeiden: “Renaat wat kijk jij blij!”
We hadden afgesproken dat Diego de gids ons om 8 uur zou komen ophalen. Ondertussen hebben we al onze spullen in de huiskamer gezet. En echt het leek gewoon net alsof we voor een jaar naar het binnenland zouden gaan. Toen het kwart voor 9 was werden we een beetje ongerust. In de tijd dat we hier zitten hebben we nog niet meegemaakt dat iemand te laat komt. En ja nu was het dan zover.
Om 9 uur kwam onze gids met een andere jongen aan gereden met een wit busje. Het bleek dat ze s ochtends nog even verse groente en brood gekocht hadden. Na de spullen te hebben ingeladen kon het grote avontuur beginnen.
Onderweg hebben we Arnold, een andere gids opgepikt en na een uurtje waren we de stad uit. De grote tocht zou gaan beginnen. We zouden vanaf dat moment 6 uur op de bauxietweg gaan rijden. Deze weg zit vol heuvels, keulen en vooral veel stof. Na even te hebben gereden hoorden we ineens een harde klap. Het reserve wiel was onder de auto gevallen. Daar sta je dan ver van de bewoonde wereld vandaan. Gelukkig hadden we 3 sterke mannen die het weer gemaakt hebben. Wij dames hebben natuurlijk goed gekeken hoe zij dat deden. Helaas is dit nog 2 keer gebeurt.
Onderweg zijn we ook nog even gestopt om te lunchen. We hadden de perfecte plek gevonden. Er was een kreekje waar we heerlijk konden geniet van het gerecht moksie alesi. Dit is een surinaams gerecht dat betekent gemengde rijst. Het is dus rijst, met vlees, vis en groente. We kregen echt ontzettend veel maar het was erg lekker. Op deze plek kwamen ook veel jagers en vissers. Dat was goed te zien aan de hoeveelheid afval die we zagen liggen. Echt niet normaal. Na nog 1,5 uur te hebben gereden kwamen we om 4 uur aan in het dorpje Witagron. We zaten nu echt midden in de jungle. Er was geen water, geen stroom dus geen licht, en ook geen bereik. We hebben onze hangmatten opgehangen en kennisgemaakt met onze kok Ewald. Jaja we hadden onze persoonlijke kok!
Ook moesten wij als dames natuurlijk gelijk even kennismaken met het toilet. En ja dit was natuurlijk geen toilet zoals wij kennen. Nadat de gids het voor ons schoon had gemaakt durfden we ons er toch op te wagen. We zouden nu echt vier dagen heel primitief gaan leven!
Hierna zijn we ons op gaan frissen bij de rivier. We moesten een stukje door het dorp lopen om deze rivier te bereiken. Onderweg hebben we gelijk al een hoop indrukken opgedaan. Er was een man heel hard aan het werk om van een boomstam een boot te maken. Jeetje wat een werk zeg. In het dorp Witagron leven ongeveer 70 mensen. Door de burgeroorlog zijn er veel mensen naar de stad vertrokken. De mensen wonen in houten huisjes. Het voelde zo onwerkelijk. Normaal zie je dit allemaal op de tv of op plaatjes in boeken.
Ook zijn we even langs de school gelopen en we hebben het huisje van de leerkrachten gezien. De lerares zwaaide vriendelijk naar ons en vroeg of wij de krant hadden zodat zij het nieuws kon volgen. Ook hebben we een hutje gezien waar er brood gemaakt wordt. Er lag een golfplaat waar het brood op gebakken werd. Toen we bij het water aankwamen was een vrouw net de afwas aan het doen. Toen we in het water stapte verwachtten we allemaal dat we een een verfrissende duik konden nemen. Maar nee hoor zelfs het water van de Coppename rivier was gewoon warm. Er waren kinderen aan het spelen met een bal. Ze hadden de grootste lol met elkaar. Het oudste meisje had een heel klein meisje op haar rug. Ze kneep steeds haar oogjes dicht als ik naar haar zwaaide.
Hierna zijn we weer terug gegaan naar de slaapplaats. De kok had gezellig wat kaarsjes aangestoken. Het begon al donker te worden en ja hier kan het ook heel hard regenen. Toen was ook het grote en spannende moment aangekomen dat ik heel nodig moest plassen. Met een zaklamp in mijn hand en 3 meiden om me heen gingen we de tocht wagen. Na grondig de wc te hebben geïnspecteerd en geen enge beesten te hebben gevonden konden we allemaal even onze blaas legen. Hierna had onze personal kok weer een heerlijk moksie alesie gemaakt. Ook moesten we vanaf vandaag 12 dagen lang elke avond rond het avondeten een malariapil innemen. We herinnerden elkaar steeds door te zeggen: “Dames, het is weer malariatime”.
Wat niet zo slim van ons was, was dat we ook nog onze hangmatten moesten ophangen. En ja ik kan nu toegeven dat het soms best wel handig is om mannen om je heen te hebben.
Hierna kwam het grote avontuur. We zouden kaaimannen ( krokodillen) gaan kijken. Onze gids ging voorop en wij liepen dicht achter hem aan. Toen we op de brug waren en over de rand keken zagen we hem! Een super grote kaaiman. Wat was dat gaaf. Hij zwom heel rustig onder de brug door. En vanaf dat moment waren we hem kwijt. Het was wel een heel eng idee dat we daar s middags gewoon gezwommen hadden.
Toen we terugkwamen waren er wat jongetjes van het dorp bij onze hut. We hebben gezellig met de jongens gekaart en yatzee gespeeld. Er stonden gezellig wat kaarsjes op de tafel en op de achtergrond hadden we muziek opstaan van het busje. En toen ging het gebeuren. Onze eerste echt nacht slapen in de jungle. Wij hadden onze hangmat in het midden van het gebouw opgesteld. En de mannen hadden we allemaal over de buitenkanten van het gebouw verdeeld. Zo hadden we toch het idee dat we veilig konden gaan slapen.

Dinsdag ochtend waren we allemaal om 6 uur wakker. We wilden gaan kijken of er nog kaaimannen te zien waren en of we weer een mooie zonsopgang konden zien. Helaas was dit niet het geval. Maar waar ik altijd al zo bang voor was heb ik nu in het echt gezien: Een grote Tarantulla!! Een dikke grote harige spin! En nee, ik heb niet gegild. Maar dit kwam denk ik omdat hij hoog tegen de buitenkant van onze slaapplek zat.
Hierna hebben we onze bikini aangetrokken en zijn we met onze shampoo flessen, tandenborstels en tandpasta naar de rivier gegaan. Onder het haren was hield ik wel goed in de gaten of er niet weer een kaaiman aan kwam zwemmen. Een paar vrouwen waren aan het wassen. de kleindochter van Arnold onze gids was ook aan het spelen in de rivier. Al gauw kwamen onze juffen gevoelens naar boven en waren we met haar in de rivier aan het spelen. In de verte zagen we een bootje (die gemaakt was van een boomstam) aankomen. En ja, dat leek ons ook wel wat. Na een tijdje hadden we er allemaal even ingezeten. Ik moet het eigenlijk wel goed vertellen. Ik heb er samen met Sigrid in totaal 1 minuutje ingezeten. En toen zijn we gezonken. Een jongen van 10 jaar kwam naar ons toe zwemmen. Hij vertelde dat hij niet naar school hoefde omdat er niet genoeg leerkrachten waren. In totaal waren er 2 leerkrachten, dus alleen de kinderen van de 5e en 6e klas hadden les.
Hierna zijn we naar onze hut gegaan om spullen te pakken. We zouden vandaag namelijk naar Kaaimanstone gaan. Dit is een dorpje waar de familie van John onze gids woont. We zouden hier een nachtje gaan slapen. Met al onze spullen in het bootje vertrokken we naar Kaaimanstone. De kok had al zijn eten al voorbereid zodat we ’s middags en ’s avonds weer lekker konden eten.
Na 20 minuutjes bereikten we het dorpje. Er lag een grote rots voor het dorpje vandaar de naam. Vroeger gingen hier kaaimannen op liggen. Toen we aankwamen werden we gelijk voorgesteld aan de familie van onze gids. Deze mensen zaten voor het huis en een aantal waren in de keuken bezig. De gids liet gelijk trots de open gesneden gedroogde piranha’s met hun ogen erin aan mij zien. En tja, ik heb er eigenlijk geen moment over nagedacht om dat te gaan eten.
Hierna was het weer tijd om te gaan eten. De kok had deze keer snoek, groente en rijst voor ons gemaakt. Het was echt heerlijk. Toen we klaar waren moesten we onze etensresten in de rivier gooien. En toen ineens zagen we ze: De Piranha’s. We maakten allemaal een vreugdedansje en waren enorm blij. Eindelijk hadden we ze gezien. De mannen gingen vissen met een lange stok en ik vond het ook wel interessant. Samen met lisette, rob en de vader van John hebben we op de rots gevist. Rob had na een tijdje een vis gevangen maar hij was zo enthousiast dat hij de vis zo over zijn schouder weer aan de andere kant in het water gooide. Dag vis. Hierna had hij gauw weer een vis. Ik had het erg warm gekregen dus samen met lisette zijn wij even gaan vissen terwijl de andere nog steeds aan het vissen waren op piranha’s. Hierna zijn we naar de hut gegaan en hebben we onze hangmatten opgehangen. Toen deze klus geklaard was hebben we over kaaimanstone gelopen. We hebben een oud school gebouwtje gezien.
Hierna hebben we in het donker gezwommen. Dit vond ik wel eng. Toen konden we weer lekker gaan eten. De vrouw uit het dorp had samen met de kok soep gemaakt van tayerblad, cassave en banaan. Het was echt heel lekker. We hebben gezellig met de familie bij het kampvuur gezeten. Het was inmiddels echt heel donker geworden. Ik keek naar de lucht en zag echt miljoenen sterren. Ik heb nog nooit zo’n mooie lucht gezien! Ook moesten wij natuurlijk weer plassen. De wc was gewoon een houten hokje met een houten plank. Als het gat vol is tillen ze het hokje op en zetten ze het boven een ander gat. Makkelijk toch?! Ik kan nu wel zeggen dat ik echt ALLES aankan! Ondertussen waren de mieren ook heel hard aan het werk. Wat zijn ze groot hier zeg. We moesten heel goed kijken waar we liepen. Hierna zijn we weer terug naar de hut gegaan. We hebben gezellig met zijn allen gekaart. Ineens hoorden we brulapen! Wat een lawaai kunnen ze maken zeg.

De volgende dag (woensdag) zouden we weer terug gaan naar Witagron. Maar eerst zouden we een jungletocht gaan doen met de gids en zijn vader. Na een heerlijk ontbijtje van zelfgeplukte citroengras, scrumbled eggs, kaas en tomaten waren we er klaar voor. De vader van John maakte een weg door de jungle met zijn grote mes. Het was echt onwijs mooi. Overal om ons heen was het groen en het rook ontzettend lekker. Doordat de vader wild met zijn mes hakte had hij per ongeluk een wespennest afgehakt. En ja, de wespen vonden mijn been wel een geschikte plek. Gelukkig wisten onze gidsen wat ze tegen de pijn moesten doen. 3 verschillende bladen werden gemengd en over mijn been gewreven. Onderweg heeft de vader nog aan ons geleerd hoe de mensen hier daken maken voor de huizen. Ik mocht dit ook proberen. Ook hebben we een stoeltje van takken en lianen gemaakt. Een aantal keer hoorden we dieren. De vader sloop met zijn geweer naar het geluid toe. Ik had al gelijk mijn handen op mijn oren. Gelukkig was het dier veel sneller weg en heeft hij niks neergeschoten:P
Soms denken mensen wel eens dat ze in de sportschool zweten. Nou ik kan je zeggen dat je in de jungle echt weet wat zweten is. Het leek gewoon net of we met zijn allen onder de douche hadden gestaan. Na de mooie jungletocht hebben we groente, kip en rijst gegeten. Hierna hebben we de spullen ingepakt en bij de waterkant gezet. Want we zouden eerst nog even wat verder de rivier opgaan naar een eilandje. Het liedje van kinderen voor kinderen: op een onbewoond eiland ging gelijk door mijn hoofd.een aantal kinderen van witagron hebben heerlijk met ons gezwommen. De jongens gingen vanaf een rots vissen. Ze vertelde ons dat ze dat al heel vroeg leren. Want als je niet kan vissen kan je nooit een vrouw krijgen.
Ineens zagen we een donkere lucht aankomen. We zijn snel het bootje in gesprongen en terug naar Kaaimanstone gevaren. Gelukkig zagen we dat de mensen van het dorp de bagage overdekt hadden met een golfplaat. We hebben genoten van een hele grote vrucht: een pomelo. Dit is een soort grote sinaasappel maar dan net zo groot als een voetbal. Hierna hebben we nog even in het dorpje gelopen. Ik heb nog geproefd van de heerlijke druiven, manderijen en zuurzak van de bomen. De mensen hebben hier gewoon alles om te leven. Een oude vrouw kwam nog naar ons toe om ons te laten proeven van gebakken kastanjes. Ze waren heerlijk! Ze gaf ons een dikke knuffel en zei: bigi brasa! Het was echt een speciaal gevoel. De jongen haalde speciaal voor ons met een lange stok sinaasappels uit de bomen. Toen we de boot weer instapte was het wel even moeilijk om afscheid te nemen. Het waren echt warme en lieve mensen. Langzaam zagen we het dorpje kleiner en kleiner worden.
Toen we op witagran aankwamen moesten we voor de laatste keer onze hangmat ophangen. Eigenlijk beginnen we er al wat handiger in te worden. Het begon weer donker te worden maar we wilden ons toch even opfrissen in de rivier. Deze keer vond ik het wel heel eng omdat ik wist dat er kaaimannen waren. Ik vroeg aan de gids of het echt niet gevaarlijk was. Hij antwoordde: nee hoor er zijn nu geen bos en watergeesten…
Toen we weer fris waren gingen we weer terug naar de slaapplek. Onze laatste avond was aangebroken en daar hoorde natuurlijk een afscheidsfeestje bij. Een aantal jongens uit het dorpje hadden een trommel meegenomen. Het was echt geweldig. Wij hadden ook de eer om zelf wat mooie muziek te maken. We hebben heerlijk gedanst. Natuurlijk wilden we ook weer gaan kijken of er weer kaaimannen te zien waren. Samen met wat mensen van het dorp zijn we naar verschillende plekken van de rivier gegaan. Toen we de zaklampen op het water richten zagen we een aantal rode lampjes. Dit waren de ogen van de kaaimannen. Eentje was heel dichtbij de kant. De mannen lokte ze door een geluid te maken en in het water te slaan. Het was echt heel spannend. Volgens mij was het kloppen van mijn hart gewoon te horen. Bij elk geluidje dat uit het water kwam deinsde we een paar meter achteruit. Toen we de volgende dag bij de rivier kwamen zagen we pas hoe dichtbij we bij de kaaimannen gestaan waren.

Donderdag was de laatste dag in het binnenland aangebroken. De gidsen waren al heel vroeg in de weer met het opruimen van onze hut. Na een laatste keer in de rivier te hebben gezwommen moesten we echt weggaan. De gids kwam naar ons toe en zei: hebben jullie vanmorgen vruchten gekregen van de man uit het dorp? We knikte allemaal dat dat zo was. Er was een groot probleem. de man had aan alle mensen uit het dorp vruchten gegeven maar hij weet er zelf niks meer van. de gids vertelde dat hij in een trance was en dat zijn lichaam was overgenomen door een bosgeest. hij moest naar de medicijnman gaan zodat er weer een beschermende engel over hem waakte. Toen we door het dorpje liepen kwamen we nog een meisje tegen in een huisje. We mochten van de mensen even binnen komen. Het meisje vond onze kleding heel erg mooi. Ik heb mijn jurkje bij haar aangetrokken en ze had een glimlach van oor tot oor.
Hierna zijn we even bij de school wezen kijken. Er waren in totaal 2 leerkrachten. In het eerste lokaal zaten 4 kinderen. De leerkracht vertelde enthousiast hoe hij ten werk ging. één leerkracht was in de stad omdat ze ziek was dus veel kinderen konden nu geen onderwijs krijgen. In de andere klas waren 8 kinderen. ze waren bezig met rekensommen op het bord. Het was echt indrukwekkend om het schooltje gezien te hebben.
We hebben onze hangmatten en andere spullen in de auto gezet en toen was het echt tijd voor het vertrek. Een meisje was heel erg onder de indruk van mijn zonnebril, ze liep er trots mee door het dorpje. Toen we weg reden in de auto werden we uitgezwaaid door de mensen uit het dorp. Een aantal kinderen renden achter de auto aan. Toen we even stopte kwam het meisje van het jurkje kwam nog even gezellig bij ons in het busje zitten. Ondanks de korte tijd dat we in het dorpje waren was het toch erg emotioneel om afscheid te nemen. We moesten ons echt groot houden.
Het was echt één van de mooiste ervaringen van onze tijd in Suriname! Dit zullen we echt nooit vergeten!

We hoorden dat het bij jullie sneeuwt. We hebben al wat foto’s gezien van michelle’s huis in de sneeuw. Ze vond het toen een goed moment om de mega zak kruidnootjes en schuimpjes te voorschijn te halen. Met de foto’s in onze gedachten en het zonnetje schijnend in ons huis hebben we genoten van het lekkers.

We gaan nu beginnen aan ons laatste weekje!
Dinsdag is er groot feest in suriname omdat het onafhankelijkheidsdag is.
Woensdagavond gaan we gezellig met alle huisgenoten pannenkoeken eten. Donderdagavond gaan we ook gezellig met elkaar sinterklaas vieren. De dagen gaan snel voorbij dus we gaan er nog heel erg van genieten!

Nog een mooie afsluitende zin!
Libi a libi! (leef je leven oftewel geniet van het leven!)